Ta strona używa ciasteczek (cookies), dzięki którym nasz serwis może działać lepiej. Dowiedz się więcej       

Hare Kryszna

ISKCON

uniwersalna duchowość

rozwój duchowy

bhakti-joga

joga

Bóg

religia

mantra

reinkarnacja

Kriszna

Krishna

Rama

Hare

Kryszna

hinduizm

krysznowcy

karma

Indie

Gaura

India

wyznawcy Kryszny

Międzynarodowe Towarzystwo Świadomości Kryszny

Bhagavad-Gita

Śrimad Bhagavatam

Festiwal Indii

Woodstock

Pokojowa Wioska Kryszny

vaisnava

waisznawa

waisznawizm

wajsznawa

wajsznawizm

religie wschodu

filozofia wschodu

duchowość

astrologia wedyjska

jyotish

przepisy wegetariańskie

kuchnia wegetariańska

joga

dezinformacja ruchów katolickich

serwis

portal

astrologia wedyjska

taniec indyjski

kalendarz księżycowy

muzyka indyjska

dharma

ayurweda

ayurveda

książki Prabhupada

nama-hatta

mantry

przepisy wegetariańskie

świątynia

festiwal

sekta

sekty

 
 
 
 
 
 
 
logowanie
rejestracja
regulamin strony
 
 
 
 
   Autor: Michael A. Cremo
dodał: admin    opublikowano: 2016-09-14    przeczytano: 1187
kategoria: Literatura naukowa i akademicka
podkategoria: Literatura naukowa i akademicka
 
Powrót >>>     
 
Odkopywanie wiecznego: rodzime tradycje archeologiczne w Indiach.
 


Wprowadzenie


Opowieści zachodnich uczonych o archeologii rutynowo powtarzają, że archeologia w Indiach rozpoczęła się od przekazów europejskich podróżników w XVI wieku. Trigger (1989: 181) podaje: "Badania archeologiczne w Indiach rozpoczęły się w środowisku kolonialnym .... Europejscy podróżnicy zaczęli dostrzegać zabytki już w XVI wieku. " Nawet indyjscy uczeni zaakceptowali takie postrzeganie archeologii w Indiach. Chakrabarti (1988: 1) mówi o pismach wczesnych podróżników europejskich, "Bez wątpienia te przekazy stanowią pierwszą grupę zapisków archeologicznych o Indiach. Ale teksty historyczne i ustna tradycja Indii ukazują równoległą rodzimą tradycję archeologiczną, obejmującą odkopywanie zaginionych świętych wizerunków i identyfikację cech świętych krajobrazów. Odkopywanie świętych wizerunków i miejsc w regionie Braja Mandali Region Bradź Mandal w północnych Indiach stanowi dobitny przykład miejscowej działalności archeologicznej. Bradź Mandal jest słynny z powodu związków z hinduistycznym bogiem Kriszną, postacią Wisznu.

Wyznawcy Wisznu, zwany "Waisznawami", szanują Wisznu, podobnie jak którąkolwiek z jego tożsamych postaci, takich jak Kriszna, jako najwyższego boga. W określeniu „Bradź Mandal”, Bradź oznacza miejsce wypasu krów, zwierząt drogich Krisznie a Mandal oznacza okrągły obszar. Bradź Mandal ma około 80 km średnicy. Jego największym miastem jest Mathura, na zachodnim brzegu rzeki Jamuny , między New Delhi i Agrą. Bhagawatapurana określa Mathurę jako miejsce, gdzie w dawnych czasach pojawił się Kryszna. W różnych miejscach w Bradź Mandal, np. Wrindawan (nazwa często używana w odniesieniu do całej Bradź Mandal), młodzieńczy Kriszna oddawał się rozrywkom boskiej przyjaźni i miłości ze swoimi krewnymi i przyjaciółmi pasterzami, jak to przedstawiono w niezliczonych dziełach hinduistycznej sztuki i literatury. Po tym, Kriszna opuścił ten świat, jeden z jego potomków, Wadźranabha, został królem Bradź Mandal. Według Skanda Purany teren był zarośnięty lasem, a miejsca rozrywek Kriszny zapomniane.

Mędrzec Śandilya pokazał Wadźranabhie miejsca rozrywek Kriszny , który aby je upamiętnić ufundował świątynie mieszczące posągi Kriszny. Z biegiem czasu, wiele miejsc, sanktuariów i wizerunków zaginęło i były później ponownie odnajdywane. W relację o Wadźranabhie z Bhagavata-mahatmyi, części Skanda Purany można wierzyć lub nie (według współczesnej nauki jest to dość późna interpolacja), ale również inne przekazy łączą Bradź Mandal z Wadźranabhą i Kriszną. Według Entwistle’a (1987: 60), źródło historii Wadźranabha znajduje się w „Mahabharacie”, sanskryckiej epopei, która według współczesnych uczonych otrzymała ostateczny kształt między 500 r p.n.e. i 200 n.e. Megasthenes, grecki ambasador przy dworze indyjskiego króla Ćandragupta Mauryi pod koniec IV wieku p.n.e., napisał w swoim [dziele] „Indika”: mieszkańcy równin, czcili Heraklesa - szczególnie Sourasenoi, indyjskie plemię posiadające dwa duże miasta Methora i Kleisobara i żeglowną rzekę Jobares, przepływającą przez ich ziemie. ". Bryant (2003: xviiI-iii) stwierdza:"

Wydaje się niewątpliwym (i prawie wszyscy uczeni zgadzają się z tym), że Sourasenoi to Śurasenowie, odgałęzienie plemienia Yadu, do którego należał Kriszna; Herakles to Kriszna, czy Hari-Kriszna; Methora to Mathura, miejsce narodzin Kryszny; ... i Jobares to rzeka Jamuna, gdzie bawił się Kriszna”. Nie jest jasne jaką formę czczenia Kryszny (Hari-Kriszna, lub Herakles) sprawowali, ale mogły to być świątynie mieszczące wizerunki Kriszny. Megasthenes pisze o funkcjonariuszach publicznych w Indiach, że jednym z ich obowiązków było utrzymanie świątyń. A Quintus Curtius (Bryant 2003: xviii) podaje, że czołowe szeregi armii indyjskiej, która starła się z atakującymi wojskami Aleksandra Wielkiego, niosły wizerunek Heraklesa (Hari-Kriszna). Indyjski cesarz Aśoka (304-232 p.n.e.) nawrócił się na Buddyzm i pod jego patronatem Buddyzm na wieki zdominował północne Indie, w tym Mathurę. Wielbienie hinduistycznych bóstw w Mathurze osłabło, ale nie zanikło całkowicie. Niektórzy uczeni łączą inskrypcję w kamieniu, pochodzącą z I w. n.e. z Mathury, ze świątynią poświęconą Wasudewie (inne imię Kriszny), a niektóre kamienne posągi Kriszny pochodzące z Mathury datują na czasy dynastii Kuszanów ( I – II w. n.e.). Przykładów przybywa w czasach dynastii Gupta ( 250 – 560 r.). Sharma (1994) przedstawia przegląd rzeźb z czasów Kuszanów i Guptów w zbiorach Muzeum Mathury. Gdy Mahmud z Ghazni (971-1030) złupił Mathurę na początku XI wieku, było tam wiele hinduistycznych świątyń, w tym duża świątynia Kriszny. Przez kolejne kilka wieków następują cyklicznie: budowa hinduistycznych świątyń i muzułmańskie zniszczenia.


Odkrycia Ćaitanyi


Na początku XVI wieku, w północnych Indiach rozwinął się ruch bhakti, oddania dla Kriszny. Główną postacią tego ruchu był Ćaitanya Mahaprabhu (1486 – 1534), który pojawił się w Bengalu (znany jako Gaudadeśa). Jego zwolennicy uważają go za awatara Kriszny lub Wisznu. Zwolennicy Ćaitanyi znani są jako Gaudiya Vaisnava (Wisznuici Bengalscy). Ich głębokie oddanie dla Kriszny spowodowało szczególne zainteresowanie Bradź Mandal, miejscem ziemskich rozrywek Kriszny. Ćaitanya Mahaprabhu i inni Wisznuici bengalscy ( a także czciciele Kriszny z innych szkół wisznuickich), chcieli odnowić znaczenie Bradź Mandal jako miejsca pielgrzymek. To odnowienie, szczególnie wśród Wisznuitów bengalskich, miało aspekt archeologiczny, włącznie z celowym poszukiwaniem zaginionych posągów Kriszny i zatartych elementów krajobrazu. W 1514, Ćaitanya Mahaprabhu udał się do Wrindawan, żeby odnaleźć zaginione miejsca rozrywek i wizerunki, jak opisuje to „Ćaitanya Ćaritamrita” Krisznadasa Kaviradźa Goswamiego. (1615) i „Bhakti Ratnakara” Narahari Ćakravariego (ukończone ok. 1710 – 1730). Również współcześni uczeni przyjmują, że Ćaitanya Mahaprabhu przybył do Bradź Mandal, aby przywrócić jej znaczenie jako świętego miejsca. Haberman (1994: 36) pisze: "Rozwój Wradźy był wyraźnie inspirowany przez charyzmatycznych wisznuickich liderów jak Ćaitanya, Vallabha i innych i kontynuowany przez ich pracowitych zwolenników”. Współczesny indyjski uczony Śrivatsa Goswami napisał (1996: 269), że Ćaitanya "wyszedł na pustkowia na północ od Mathury i tam odkrył, ponownie rozpoznał, ujawnił i odtworzył serce Wradźy [Bradź]." Relacje o działaniach Ćaitanyi w „Ćaitanya Ćaritamrta”, wykazują ich celowy i zapewne archeologiczny charakter.

Przeniesienie Śyama Kund i Radha Kund


Pierwszym przypadkiem rodzimych prac archeologicznych było zorganizowane przez Ćaitanyę przeniesienie i odkopanie zaginionych elementów krajobrazu Bradź Mandal. W Arit-gram (gram oznacza "wioskę"), Ćaitanya zapytał ludzi, czy mogliby pokazać mu Radha Kund i Śyama Kund, dwa starożytne zbiorniki wodne (kunda), istotne dla ziemskich rozrywek Kriszny, według tradycji bengalskich Wisznuitów. Śyama to imię Kriszny, a Radha - jego ukochanej małżonki. Ani mieszkańcy Arit-gram, ani bramin - przewodnik Ćaitanyi nie wiedzieli, gdzie znajdowały się kunda. Wówczas Ćaitanya sam znalazł w pobliżu pól uprawnych dwa płytkie stawy, które rozpoznał jako Radha Kund i Śyama Kund ( Ćaitanya Ćaritamrita Madhya-lila 18.3-5). Znamienne jest, że Ćaitanya rozpoczął poszukiwania przy Arit-gram (obecnie Aring-gram), wiosce w pobliżu Wzgórza Govardhana. Według tradycyjnych źródeł, Kriszna i Radha wykopali swoje kund po tym, jak Kriszna zabił demona-byka Arisztę. Growse (1883: 83) przekazuje, że Aring jest "skrótem od Ariszta-ganw", który w oparciu o lokalną etymologię, objaśnia jako "scenę walki z bykiem" [Ariszta]. Walka z Arisztą jest opisana w Bhagawatapuranie, pracy datowanej przez tradycjonalistów na około 5000 lat. Najnowsze badania (Bryant 2003: xvi) sugerują, że istniejący tekst można datować na epokę Guptów, ponad 1000 lat przed przybyciem Ćaitanyi do Bradź Mandal. Po odnalezieniu kunda przez Ćaitanyę, jeden z jego zwolenników, Raghunatha Dasa Goswami odkopał je i zabezpieczył jako miejsca pielgrzymek. Zgodnie z wieloletnią lokalną tradycją, Raghunatha znalazł starożytne figury Radhy i Kriszny podczas odkopywania Radha Kunda (Mahanidhi Swami 1995: 73). Figury znalezione przez Raghunathę umieszczono w pierwszej świątyni przy Radha Kunda, teraz zwanej świątynią Purana Radha Kriszna (purana oznacza stara). Odkrycie wizerunków sugeruje, że odkopane elementy krajobrazu były rzeczywiście starożytnymi kunda, ponieważ zgodnie z hinduistyczną praktyką, do kunda lub innych zbiorników wodnych wrzuca się uszkodzone lub zanieczyszczone święte wizerunki. Prawdopodobne jest również, że zagrożone figury mogły być ukryte w kunda. Na początku XX wieku, w trakcie społecznych prac przy sprzątaniu kunda, znaleziono i przekazano do Muzeum Mathury ponad 600 rzeźb. (Sharma 1994: 34).

Według tradycyjnych przekazów, wykopaliska Raghunathy w Radha Kund i Śyama Kund nie były pierwsze. Dużo wcześniej odkrył je i odkopał król Wadźranabha. Brahmacari (1999: 31), powtarzając za lokalnymi przekazami, podaje: "Mówi się, że po odkopaniu Śyama-kunda, król Wadźranabha zbudował wokół oryginalnego kunda mur z piaskowca, wysoki na osiem stóp i obejmujący obszar sześćdziesięciu stóp kwadratowych, na tyle szeroki, że ludzie mogli po nim chodzić. Kiedy Śyama-kunda jest okresowo opróżniany do czyszczenia, albo gdy czasem poziom wody obniża się podczas gorących miesięcy letnich, można wyraźnie zobaczyć tę konstrukcję. Brahmacari (1999: 36) zamieszcza fotografię tej konstrukcji. To znowu sugeruje, że Ćaitanya odkrył pierwotny element krajobrazu, starożytne kunda, odrestaurowany przez Raghunathę Goswamiego.

Dla celów niniejszego artykułu, który ma wykazać, że Ćaitanya i jego zwolennicy prowadzili rodzime prace archeologiczne, nie jest koniecznym założenie, że kund, lub znalezione w nim konstrukcje i posągi, faktycznie związane są z Wadźranabhą. To wystarczy, aby pokazać, że odkrycie starych elementów krajobrazu i posągów było możliwe i że wspominają o tym teksty (jak Ćaitanya Ćaritamrita) i / lub przechowuje lokalna tradycja ustna. Inną kwestią jest, jak te konkretne miejscowe odkrycia mają się do tradycyjnej historii Bradź Mandal. Nawet we współczesnej, naukowej archeologii, początkowe przypisanie obiektów do konkretnych twórców i czasu mogą ulec zmianie, ale pozostaje faktem, że rzeczywiście odzyskano stare obiekty lub cechy [charakterystyczne].

Ćaitanya przedstawia historię odkopanego posągu.


Z Arit-gram, Ćaitanya poszedł na wzgórze Govardhana, gdzie zobaczył wizerunek Kriszny zwany Gopal (chłopiec pasterz) lub Shri Nathji (mały pan). Przed przybyciem do Bradż Mandal, Ćaitanya opowiedział swoim zwolennikom historię tego wizerunku, która spowodowała wykopaliska. Wykopaliska prowadził Madhavendra Puri, święty bengalskich Wisznuitów, który przybył do Bradź Mandal w końcu XV wieku, przed Ćaitanyą. Według „Ćaitanya Ćaritamrita”, posąg pochodzącym z czasów Wadźranabhy, został zakopany przez swoich kapłanów, dla ochrony przed muzułmańskimi najeźdźcami. Miejsce, w którym znajdował się posąg objawiło się Madhavendrze Puri we śnie. Następnie udał się do pobliskiej wsi Aniyor i zebrał kilku pomocników. Razem weszli na zarośnięty krzakami teren w pobliżu Wzgórza Govardhana. Wycięli krzaki siekierami (kuthari) i łopatami (kodali) wykopali posąg. Pod kierunkiem Madhavendry Puri umieścili posąg w świątyni na szczycie wzgórza Govardhana. W XVIII wieku, wobec ponownego zagrożenia atakiem muzułmańskich oddziałów Aurangzeba, wizerunek Nathdźi trafił do Nathdwar w Radźastanie, gdzie pozostaje do dziś. Zwolennicy Vallabhy (założyciel szkoły Wisznuizmu Puszthi Marg ) podaje nieco inną wersję historii posągu, opisaną w Śri Nathdźji Prakatya Varta. Według tego przekazu, wieśniak szukający zagubionej krowy zauważył ramię posągu wystające z ziemi. Później posąg został odkopany, a Madhavendra Puri został jego kapłanem, zanim wielbienie przejęli zwolennicy Vallabhy (Haberman 1994: 119).

Istnieje namacalny dowód, że naprawdę odnaleziono stary wizerunek. Posąg Nathdźi, lub Gopala ma postać Govardhan-dhari, Kriszny trzymającego wzgórze Govardhana na wysoko uniesionej dłoni. W Indiach znaleziono kilka wczesnych wizerunków Kriszny jako Govardhan-dhari. Jeden z najstarszych jest w zbiorach Muzeum Mathury (D-47). Został znaleziony w Gataśram Tila w Mathurze. Vaudeville (1980: 6) twierdzi, że figury te pochodzą z epoki Guptów ( III – VI w.) Według Vaudeville (1980: 6), te starożytne różnią się od późniejszych posągów kilkoma szczegółami. Po pierwsze, późniejsze przedstawienia ukazują Krisznę stojącego na otwartej przestrzeni i trzymającego wzgórze nad swoją głową, podczas gdy wcześniejsze ukazują Krisznę w górskiej jaskini, wystawiającego rękę na zewnątrz. Po drugie, na późniejszych wizerunkach, góra spoczywa na wzniesionym małym palcu lewej dłoni Kriszny, podczas gdy na wcześniejszych, dłoń uniesionej lewej ręki jest odwrócona z wyprostowanymi palcami złożonymi razem, z dłonią prawie równoległą do podłoża. Po trzecie, na późniejszych wizerunkach, Kriszna ma pozę taneczną, stoi na jednej stopie, a druga dotyka ziemi tylko czubkiem dużego palca, podczas gdy na wizerunkach z epoki Guptów, obie stopy Kriszny stoją płasko na ziemi. I na koniec, w epoce Guptów Kriszna przedstawiany jest z prawą ręką wspartą na biodrze, podczas gdy na późniejszych wizerunkach ta cecha nie występuje. Vaudeville (1980:6) twierdzi, że „w Śri Nathdźi zachowały się cechy starożytnego stylu Mathury”.

Ćaitanya odkopuje posągi na wzgórzu Nandeśvara.


Po obejrzeniu posągu Gopala (Śri Nathdźi), w jego czasach nadal obecnego na wzgórzu Govardhana, Ćaitanya kontynuował swoją pielgrzymkę do Pavana Sarovara. Potem wspiął się na pobliskie wzgórze Nandeśvara. Zapytał wieśniaków, czy w pobliżu są jakieś święte figury. Powiedzieli, że słyszeli o jakichś wizerunkach w jaskini na wzgórzu. Ćaitanya-Ćaritamrita (Madhya 18.61) podaje, że Ćaitanya odkopał jaskinię i znalazł figury Nandy i Yasiody (ojca i matki Kriszny), razem z dziecięcą figurką Kriszny. Później Sanatana Goswami, jeden ze zwolenników Ćaitanyi, założył świątynię dla tych wizerunków na szczycie wzgórza. Miejsce to nazywa się Nandagram lub Nandagaon (wioska Nandy). Kiedy tam byłem w listopadzie 2005 r., kapłan świątynny Śri Hari Vallabha Goswami powiedział mi, że jaskinia gdzie znaleziono wizerunki, wciąż istnieje pod świątynią, ale tylko kapłanom świątynnym wolno tam wejść.

Odkrycie bóstwa Daudźi


Mniej – więcej w tym samym czasie co Ćaitanya, w Bradź Mandal przebywał także Vallabha. Zwolennicy Vallabhy dokonali podobnych odkryć, jak Ćaitanya i jego zwolennicy. Jedno z nich opisuje Haberman (1994: 210-11). Według tradycyjnych przekazów, w dawnych czasach król Wadźranabha konsekrował w Baldeo posąg Balaramy, brata Kriszny, zwany Daudźi (przydomek znaczący "wielki brat") Później wizerunek został ukryty w kund, dla ochrony przed muzułmańskimi najeźdźcami. Według źródeł Puszti Marg, wizerunek ponownie odnalazł Gokulnatha (1551-1667), jeden z siedmiu wnuków Vallabhy. Gokulnatha dowiedział się, że krowa polewa mlekiem kamień wystający z ziemi w narożniku Kśir Sagar Kund. Gokulnath wydobył posąg i zbudował świątynię na siedzibę dla niego. Entwistle (1987: 421) pisze: "Wielki posąg Balaramy w głównej świątyni jest niewątpliwie stary, być może pochodzący z epoki Kuszanów. RC Sharma, gdy był dyrektorem muzeum w Mathurze, miał okazję zbadać go i zauważył pod czarną patyną - nabytą od ciągłego palenia kadzideł i smarowania olejem - że jest on wyrzeźbiony w cętkowanym, czerwonym piaskowcu, charakterystycznym dla rzeźb we wczesnym stylu Mathury”. Okres kuszański w Mathurze obejmuje I i II w. n.e. Przypisanie posągu Balramy z Baldeo do epoki Kuszanów zdaje się potwierdzać, że wisznuiccy świeci z czasów Ćaitanyi i Vallabhy, rzeczywiście odkrywali stare wizerunki. Wizerunek Balaramy z Baldeo posiada wężowy kaptur, tak jak piaskowcowa kuszańska rzeźba Balaramy z II w. n.e., w kolekcji Muzeum Mathury (nr 14,406, Sharma 1994: rysunek xvii). Pochodzi ze studni Kaćahrighat w Mathurze.

Lokanatha odkrywa posąg Kryszny


Ćajtanya, zanim osobiście przybył do Bradź Mandal, wysłał tam jednego ze swych zwolenników, Lokanatha Goswamiego z Bengalu, z zaleceniem odkopania zagubionych świętych figur i świętych miejsc rozrywek Kriszny. Według „Bhakti Ratnakara” osiadł on w pobliżu Kiśori Kund i znalazł tam posąg Kriszny zwanego Vinoda. Czcił go prosto, wraz z posągiem Radhy. Posągi Radha Vinoda zostały później przeniesione do świątyni Radha Gokulananda w mieście Vrindavan. W okresie ataków muzułmańskich podczas panowania mogulskiego cesarza Aurangzeba, Radha-Vinoda zostały przeniesione do Dźaipur, gdzie można je oglądać w świątyni Vinodlal. Dzisiaj nad brzegiem Kiśori Kund jest mała świątynia. W świątyni mieszczą się kopie posągów Radha Vinoda i sanktuarium Lokanatha Goswamiego. Według dokumentu przechowywanego w świątyni, Kriszna poinformował Lokanatha we śnie, że Jego posąg znajduje się w kund i Lokanatha wydobył go.

Odkrycia innych zwolenników Ćaitanyi


Ćaitanya zalecił innym ze swoich głównych zwolenników, w tym Rupie Goswamiemu i Sanatanie Goswamiemu, prowadzenie prac nad odnalezieniem zapomnianych miejsc rozrywek Kriszny we Vrindavan. Jest to opisane w Ćaitanya-Ćaritamrita (Adi-lila 10.90): lupta tirtha uddharana vrindavane: "powinieneś odkryć zagubione miejsca pielgrzymkowe we Vrindavan". Wśród definicji „uddharana”, słownik sanskrycki Apte’a, podaje: "wyciągnąć ", "wydobycie" i "wyplątanie (wyzwolenie)". Niektórzy tłumacze, jak Bhaktivedanta Swami Prabhupada, używali słowa "wykopaliska". Krisznadasa Kaviradźa Goswami podaje w Ćaitanya-Ćaritmarita (Antya-lila 2.128): "Rupa Goswami i Sanatana Goswami zebrali wiele pism objawionych, i na podstawie tych pism, odkryli wszystkie zagubione miejsca pielgrzymek. W ten sposób założyli świątynie ku czci Pana Kriszny ".To pokazuje celowość ich poszukiwań i przypomina jedną z technik stosowanych przez współczesnych archeologów klasycznych i historycznych. Wśród wizerunków odkrytych przez Rupę Goswamiego był posąg Kriszny zwany Govindadeva. Przekaz o tym pochodzi z „Bhakti Ratnakara” Narahari Ćakravartiego z początku XVIII wieku, przystępnie przekazany przez Habermana (1994:32-3). Pomimo długich poszukiwań, Rupa nie mógł odnaleźć Govindadevy, jednego z posągów pierwotnie konsekrowanych przez Wadźranabhę. Rupa siedział nad brzegiem Yamuny, rozpaczając nad swoim niepowodzeniem. Według „Bhakti Ratnakara”, Kriszna objawił Rupie, że posąg ukryty jest na wzgórzu Gomatila. Rupa zebrał paru wieśniaków i przeprowadził wykopaliska, które doprowadziły do odkrycia posągu. Zdarzyło się to w 1534 r. Później, miejscowy król Man Singh zbudował dużą kamienną świątynię dla Govindadevy. Świątynia została częściowo zniszczona przez muzułmanów za czasów Aurangzeba, a wizerunek Govindadevy przeniesiono do Dźaipuru, gdzie jest czczony do dziś. Posąg ma postać muralidhara, Kriszny trzymającego flet. Podobne posągi muralidhary, znalezione w Indiach pochodzą z XII wieku (Bhattacharya 1996: 61-2).

Man Singh, który zbudował świątynię dla Govindadevy, sam odkrył święte figury, przy pomocy ludowych metod archeologicznych. Jedną z nich był Śila Mata, posąg Durgi, małżonki Śiwy, w formie Mahiśasuramardini – Durgi jako pogromczyni (mardini) demona (asura), który przyjął postać byka (mahiśa). Asher (1996: 220) twierdzi, że informacja o położeniu posągu w rzece objawiła się Man Singhowi we śnie. Potem zabrał posąg do swego pałacu w Forcie Amber w Radźastanie i zbudował małą świątynię dla niego. Asher pisze (tamże), że posąg "wygląda na styl Pala-Sena, i pochodzi z ok. XII w." Posąg, choć nie pochodzi z Bradź Mandal, jest kolejnym przykładem odkrycia obiektu zdecydowanie starszego niż czas znalezienia i dodaje wiarygodności odkryciom archeologicznym dokonanym przez Ćaitanyę i jego zwolenników.

Odkrycia Narayana Bhatty


Działalność pierwszych wisznuickich Goswamich kontynuował Narayana Bhatta Goswami (Haberman 1994: 56-60). Urodził się w południowych Indiach w 1534. Według jego biografii, gdy był jeszcze chłopcem Kriszna pojawił się przed nim i powiedział, aby udał się do Bradź Mandal i odkrył ponownie miejsca Jego rozrywek. Narayana Bhatta przybył do Vrindavan w 1545. Tam spotkał bengalskich Wisznuitów jak Sanatanę Goswamiego i Krisznadasa Brahmaćariego, który przyjął go na ucznia. Narayanowi Bhattcie przypisuje się odkrycie kilkudziesięciu miejsc rozrywek Kriszny, w tym: (1) cztery ważne stawy wokół wzgórza Govardhana: Manasi Ganga, Kusum Sarovara, Govindakund i Ćandra Sarovara, (2) miejsce narodzin Kriszny w Mathurze, (3) miejscami rozrywek Kriszny z wczesnego dzieciństwa w Gokulu, w tym dom jego rodziców Nandy i Jaśody; (4) miejsce, gdzie Kriszna zabił wielogłowego węża Kaliyę i demona-konia Keśi; (5) Varśana, wioska Radhy, ukochanej Kriszny ; (6) miejsce tajnych leśnych spotkań Kriszny z Radhą (7) położenie12 lasów Bradź Mandal. Wyznaczył też trasę pielgrzymkową po Bradź Mandal, uczęszczaną do dzisiaj. Narayana Bhatta odkopał kilka posągów (Haberman 1994: 59-60). Położenie posągu Balaramy w Unćagaon pojawiło mu się w wizji. Narayana Bhatta zebrał kilku wieśniaków, z tą grupą wykopał posąg Balaramy i zbudował dla niego świątynię w Unćagaon, gdzie posąg znajduje się do dziś. Mówi się, że prakata-sthala, czyli miejsce odkrycia wizerunku, znajduje się pod drzewem, które rośnie na tyłach świątyni. Kiedyś Narayana Bhatta wspiął się na wzgórze w Barśana na południe od Unćagaon. Radha objawiła mu w wizji, że posągi jej i Kriszny są zakopane na wzgórzu. Narayana Bhatta wydobył posągi i umieścił w świątyni na szczycie wzgórza.

Czy naprawdę były tam zaginione świątynie i bóstwa?


W artykule zasugerowałem hipotezę, że naprawdę znaleziono zagubione obiekty. Vaudeville (1976) twierdził, że w rejonie Bradź Mandal nie było zaginionych świątyń, które mogliby odkryć bengalscy Wisznuici i zwolennicy Vallabhy, kiedy zjawili się tam na początku XVI wieku. Przeczą temu pewne przykłady, które Vaudeville sam przedstawił w swoim opracowaniu. Przede wszystkim, duża świątynia mieszcząca bóstwo Kriszny zwane Keśava, istniała w Mathurze do początku XI w., kiedy zniszczył ją Mahmud z Ghazni. (Vaudeville 1976: 200). Z pewnością w tamtych czasach znano opowieści o rozrywkach Kriszny w różnych miejscach Bradź Mandal. Na przykład Bhagawatapurana, obszernie opisująca i wychwalająca rozrywki Kriszny w różnych miejscach Bradź Mandal, pochodzi co najmniej z X wieku (Rocher 1986: 147-8), a tradycja wisznuicka mówi, że jest dużo starsza. Więc trudno wyobrazić sobie, że mogła istnieć duża i popularna świątynia, w której czczono Krisznę w Mathurze, a nie było żadnych współczesnych jej sanktuariów lub posągów Kriszny w pobliżu miejsc związanych z Kriszną. Vaudeville (1976: 195) wspomina o kamiennym posągu Kriszny trzymającego wzgórze Govardhana i zabijającego wielogłowego węża Kaliyę, datowanym na okres Guptów (IV – VI w. n.e.), i znajdującym się w miejscu zwanym Kaliyaghat nad rzeką Yamuna w Bradź Mandal . Co więcej, trudno sobie wyobrazić okolicznych artystów tworzących wizerunki Kriszny, odnoszące się ściśle do miejsc w Bradż Mandal, gdyby nie było w tutejszej okolicy żadnych świątyń. Entwistle (1987) przytacza dowody na istnienie świątyni wisznuickiej z epoki Guptów, koło Satohy, przy drodze z Mathury do Govardhana (1987:129) i XII-wiecznych świątyń wisznuickich w Kaman i Mahaban na terenie Bradź Mandal(1987:123) . Wreszcie, świadectwa odkopywania posągów odnotowane osobiście przez zwolenników Ćaitanyi i Vallabhy, potwierdzają istnienie zaginionych świątyń i wizerunków. Być może jest to jednak prawdą, że świątynie na terenie Bradź Mandal, poza Mathurą i innymi dużymi miejscowościami nie były monumentalne. Mogły być dość proste. Nawet dzisiaj, wzgórza, lasy, stawy i rzeki w Bradź Mandal same są uważane za święte, nie tylko świątynie i posągi.

Czy można to nazwać archeologią?


Według Triggera(1989: 30) działań takich, jak podjęte przez Ćaitanyę i jego zwolenników nie powinno się nazywać archeologią, ponieważ, jak zauważa w podobnych przypadkach, "Nie było absolutnie żadnej świadomości, że materialne pozostałości przeszłości można wykorzystać do badań ... spekulacji na temat pochodzenia człowieka oraz ogólnych zarysów historii ludzkiej.” Ale nowoczesna archeologia obejmuje więcej niż badanie teorii o przeszłości poprzez badanie materialnych pozostałości. Dziś jest dużo bardziej prawdopodobne, że profesjonalny archeolog zajmuje się dziedzictwem kulturowym lub zarządzaniem zasobami kulturowymi (CRM), niż prowadzi wykopaliska wyłącznie aby testować teorię. Odzyskiwanie wizerunków i elementów krajobrazu w Bradź Mandal przypomina nowoczesne prace archeologiczne w zakresie zarządzania dziedzictwem. W tym przypadku wiedza o zasobach dziedzictwa (zaginionych posągów i świętych miejsc Bradź Mandal) zachowała się w dokumentach i wspomnieniach. Ćaitanya i jego zwolennicy, oraz inni Wisznuici i ich zwolennicy, używali tej wiedzy, aby odzyskać i przywrócić ten zasób dziedzictwa dla dobra wyznawców Kriszny. Używanie terminu archeologia dla ich działań jest zatem właściwe. W artykule wspomniałem tylko kilka z wielu przykładów odzyskiwania świętych wizerunków i krajobrazów w Bradź Mandal, nie mówiąc już o innych miejscach, w całych Indiach (Vaudeville 1980 : 29-30, przypis 30). Zakres długotrwałych działań archeologicznych podjętych w Bradź Mandal przez zwolenników Ćaitanyi, Vallabhy i innych wisznickich nauczycieli, jest imponujący. To było szeroko zakrojone przedsięwzięcie rodzimej archeologii, prowadzone celowo i systematycznie. Prace w celu odkrycia zaginionych miejsc i posągów odbywały się w całym regionie, w tym w głównym ośrodku miejskim, wielu miejscowościach i wsiach, jak również na terenach rolniczych. W swojej „Vradźa Bhakti Vilasa”, Narayana Bhatta wymienił setki powiązanych miejsc w Bradź Mandal, tworzących symboliczny lotos o obwodzie 284 km (Haberman 1994: 59). Niektórzy Goswami z Bradź Mandal zastosowali metodologię podobną do używanej przez współczesnych europejskich archeologów klasycznych lub średniowiecznych korzystających z tekstów historycznych podczas prowadzenia badań archeologicznych. Celem tych dogłębnych rodzimych badań archeologicznych było nie tylko zbieranie zabytków i odkrywanie miejsc, ale raczej przywrócenie ich do życia, tak aby ludzie mogli doświadczyć, jak to było (i jest) być z Kriszną w Bradź Mandal. Praca ta miała przywrócić ludzkiej pamięci ziemskie Bradź Mandal z przeszłości, w ten sposób ułatwiając obecnie dostęp do wiecznego Bradź Mandal, którego to ziemskie jest odbiciem.

Wnioski


Twierdzenie, że archeologia czy literatura archeologiczna nie istniały w Indiach przed przybyciem Europejczyków opiera się na definicji archeologii uniemożliwiającej uznanie pokrewnych działań w innych kulturach. Proponuję zdefiniować archeologię w taki sposób, aby uwzględnić wszystkie ludzkie sposoby poznawania przedmiotów materialnych, aby określić odkrywców jako dokonujących [odkryć], lub inaczej związanych z post-ludzkimi lub człekopodobnymi istotami. Nie twierdzę, że odnajdywanie zaginionych wizerunków i miejsc w Bradź Mandal i współczesna archeologia są dokładnie tym samym. Proponuję, aby uznać je za wystarczająco podobne aby jedno i drugie zmieściły się w zakresie archeologii lądowej.

Tłumaczył: Bolito

Źródło oryginału: http://www.thefreelibrary.com/Excavating+the+eternal%3A+an+indigenous+archaeological+tradition+in...-a0177449650

 
Powrót >>>     
Udostępnij:
   
 
  komentarzy: 0     0   0  
 
Aby dodawać komentarz do artykułu musisz być zalogowany.
zaloguj.
 
 
 
OSTATNIE NA FORUM
Re: Indradyumna Swami
(27-03-2024 13:32:32)
 
KUPIĘ Śrimad Bhagavatam, Canta 01-07
(23-02-2024 13:12:45)
 
Re: Przemyslenia na temat Harinama Sankirtana
(31-01-2024 19:22:28)
 
Nie jesteśmy wegetarianami ani nie-wegetarianami
(19-01-2024 18:59:38)
 
Re: Świeckie Państwo?
(20-12-2023 21:38:05)
 
Vanaprastha
(19-12-2023 21:41:53)
 
Re: Stało się… Watykan oficjalnie dopuszcza błogosławienie par jednopłciowych
(18-12-2023 20:31:21)
 
 
LINKI
 
 
 
 
 
 
 
TAGI
Święte Imię   Kryszna Katha   Varnaśrama   Filozofia   Kryszna   Mahatma das   Krishna Kshetra Swami   Prawo karmy   Polityka   Monarchia   Homoseksualizm   Kobiety   Astrologia   Chrześcijaństwo   Aborcja   Trivikrama Swami   Prabhupada  
 
Copyright © 2016. All Rights Reserved.  Created by Future Project