W większości tradycyjnych domów Hindusów znajdują się monety – jako relikwie w ich pokojach do pudży. Zazwyczaj przekazywane z pokolenia na pokolenie. Monety te, wykonane ze srebra lub z miedzi, są czczone z użyciem pasty sandałowej, turmeriku, kumkumy i kwiatów. Po latach, skorupa zbierająca się po obu stronach nie pozwala rozpoznać symboli i portretów. Gdyby je należycie wyczyścić, w większości przypadków wyjaśniłoby się dlaczego nazywamy je Ramatanka lub Ramatanki, specjalne żetony z portretami Śri Ramy, Sity i Hanumana. Hindusi oddawali hołd Ramie przez minione tysiąclecia, od kiedy poeta Valmiki napisał swój wielki epos Ramayana. Setki wykształconych ludzi komponowało w sanskrycie i innych językach indyjskich poezję, sztuki, teksty prozaiczne i komentarze, opierając się na dziejach Ramy. W ten sposób tą interesującą opowieść przekazywało się i powtarzało w Indiach i poza nimi przez ubiegłe 2000 lat. W ten sposób pozostaje wiernym źródłem przekazu historii o dharmie, jak długo będą trwać słońce i księżyc. Kompozytorzy, pravacanakarowie, i artyści ludowi przekazali opowieść o Ramie wielu niepiśmiennym ludziom. Budowniczowie świątyń, rzeźbiarze i malarze stworzyli setki świątyń, rzeźb i obrazów Śri Ramy. Recytowana historia Śri Ramy przekroczyła Ocean Indyjski, wpływając na codzienne życie i kulturę mieszkańców Jawy, Cejlonu, Tajlandii, Kambodży, Bali, Borneo i innych krajów. Do dziś imieniem koronacyjnym króla Tajlandii jest Śri Rama. Królowie dawnych Indii nie pozostawali w tyle w składaniu hołdu Śri Ramie.
Według różnych przekazów, wybierali mennictwo jako środek ukazania swojego szacunku dla Śri Ramy. Takie monety, noszące Śri Ramę z jednej strony, są ogólnie określane jako Ramatanka lub Ramatanki. Monety te wybijano z rozmaitych metali, jak złoto, srebro, mosiądz, brąz i miedź. Z upływem czasu monety złote stały się rzadkie, ustępując miejsca srebrnym i miedzianym, a w najbardziej tradycyjnych domach srebrne Ramatanki były obiektem czci. Chociaż historycy przypuszczają, że Ramatanki emitowano od bardzo dawna, najstarsze odkryte złote Ramatanki należą do XII – wiecznych emisji Vigraharadży, króla z dynastii Ćauhana z Adźmeru, panującego od 1153 r. Te złote monety mają po jednej stronie stojąca postać Śri Ramy i napis „Śri Rama” w piśmie nagari. Thakkura Peru, mincmistrz Allaudina Khildżi napisał książkę o mennictwie „Dravya Pariksza ”.
Autor opisuje złote Ramatanki nazywając je Sita-Rami, które zwykle nosiły portrety Sity i Ramy. Następnie podaje, że złote Ramatanki zawierające ponad 83% [złota] i ważące 9 gramów każda, są trzymane w domach, gdyż uważane są za przynoszące szczęście. Królowie z dynastii Hoysala, panujący w Dvarasamudrze (Halebid) także emitowali kilka typów Ramatanka. Królowie Vidźajanagaru byli wielkimi orędownikami kultury hinduistycznej i niemal wszystkie hinduistyczne bóstwa sportretowano na ich złotych, srebrnych i miedzianych monetach. Król Tirumalaraya z Vidźajanagaru emitował złote monety zwane Varaha. Te monety przedstawiają na awersie siedzących Ramę i Sitę a obok w pozie wyrażającej szacunek stojącego Lakszmanę, trzymającego łuk na prawym ramieniu. Akbar był jednym tolerancyjnych królów dynastii mogulskiej. Przyciągany i zafascynowany historią Ramayany, Akbar wyemitował złote monety w stylu Ramatanka. Stały się popularne jako monety typu Rama-Sita. Awers tych monet przedstawia stojącego Śri Ramę z łukiem na prawym ramieniu, z Sitą po prawej stronie i napisem w piśmie nagari Rama-Sita.
Z powodu rządów muzułmańskich, Śri Rama wyrósł na Boga w pełnym tego słowa znaczeniu, razem z Sitą i Hanumanem. Dla tego Boga zbudowano wiele świątyń, a także liczne rzeźby Śri Rama-Sita-Hanuman zaczęły ozdabiać świątynie. Istotny stał się także kult Hanumana, a jego samego niezależnie przedstawiano na monetach Vidźajanagaru. Rozwój dał świątyniom powód do emisji srebrnych monet Śri-Rama-Sita-Hanuman, nie jako oficjalnych środków płatniczych, tylko świątynnych żetonów, rozprowadzanych wśród wiernych przy specjalnych okazjach. Spowodowało to standaryzację Ramatanek , które zaczęły przedstawiać stojacego Śri Ramę z Sitą i Lakszmanem, oraz siedzącego w pozie szacunku Hanumana, w scenie Śri Rama Pattabhiszeka lub koronacji.
Te Ramatanka - żetony świątynne zainspirowały inne świątynie do emisji monet z sziwą, Wisznu, Durga, Kryszną, Narasimhą, Szaradą (?), i.t.d. Teraz wszystkie liczące się świątynie wydają żetony świątynne naśladujące Ramatanki. W północnych Indiach są liczne i dość popularne medale i żetony z okazji Dipavali. Zainspirowane tradycją Ramatanki, tradycyjne rodziny z klasy średniej, zamawiają takie monety, zrobione ze srebra, ze Śri Rama-Sita z jednej strony, a drugą noszącą ich imię i rozdają je przyjaciołom i krewnym z okazji takich jak sześćdziesiąte urodziny. W ten sposób ludzie szukają okazji do złożenia hołdu i okazania szacunku Śri Ramie, powszechnie szanowanemu jako Maryada Puruszottama. Te żetony rozprzestrzeniają ideały dla których Śri Rama, Sita, Lakszmana i Hanuman znosili niewygody i trudzili się w dawnych czasach. Vigraharadża IV, władca Adźmeru w l. 1152 – 1165Alla-ud-din Khildżi, władca Sułtanatu Delhijskiego w l. 1296 – 1316Dynastia Hoysala – panowała na terytorium Karnataki, w okresie ok. 950 – 1343 r.Tirumalaraya, władca Vidźajanagaru w l. 1565 - 1572
Źródło: „THE STAR OF MYSORE” nr 12 XI 2005
Tłumaczenie: Bolito
